Pseudonim Zygmunt Lucjan Sulima
Walerian Zygmunt Lucjan Przyborowski urodził się 27 listopada 1845 roku w Domaszowicach koło Kielc. Ochrzczony został w kościele ewangelickim, co potwierdza adnotacja w księdze urodzeń kieleckiej parafii ewangelicko-augsburskiej z 1845 roku. Pochodził z rodziny ziemiaństwa o tradycjach narodowych, które miały wyraźny wpływ nie tylko na jego wychowanie, ale także na późniejszą literacką pasję powieściopisarza i zainteresowania historyczne.
Kończył nauki w gimnazjum radomskim. Jako osiemnastolatek uciekł ze szkoły i wraz z kolegami przystąpił do powstania styczniowego. Walczył w oddziałach Langiewicza, był ranny i przez kilka miesięcy więziony przez władze carskie. Studiował w Warszawie na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Szkoły Głównej. Wtedy też rozpoczął pracę dziennikarską. Współpracował z różnymi czasopismami, w latach 1885-1886 redagował pismo „Chwila".
Po 1900 r. był nauczycielem gimnazjalnym w Radomiu, w którym uczył historii. Był lubiany przez uczniów, ale jego asekurancka postawa i brak zaangażowania w walkę o szkołę polską nie były akceptowane. Związany w okresie swojej twórczej aktywności z wieloma ośrodkami, na trwałe zapisał się w dziejach Radomia. O tej barwnej i niejednoznacznej postaci przypomina pamiątkowa tablica, ufundowana w 1970 roku na elewacji budynku przy ul. Reja 4, w którym mieszkał.
Próbował sił jako redaktor dzienników, lecz bez większych sukcesów, gdyż przedstawiany tam program ugody z caratem nie był dobrze odbierany przez czytelników.
Jako powieściopisarz debiutował w 1869 r. Swoje działania literackie zaczął od romansów i utworów z fabułą powieści kryminalnej. Walery Przyborowski jest twórcą licznych powieści historycznych dla młodzieży takich jak: „Bitwa pod Raszynem”, „Szwoleżer Stach”, „Upiory”, „Noc styczniowa”, „Rycerz bez skazy i trwogi”. Zasługą pisarza jest to, iż wprowadza do swoich powieści bohaterów ze środowiska ludowego: chłopców wiejskich czy czeladników warszawskich.
Najlepszą jest na pewno powieść historyczna „Szwedzi w Warszawie”. Walery Przyborowski pisał ją w czasach zaborów, kiedy to nie mógł mówić wprost o problemach nękających Polskę. Sięgnął więc, jak wielu pisarzy, do historii. Odwołuje się w niej do wydarzeń z 1655, kiedy to Szwedzi zaatakowali Polskę za wcześniejszym przyzwoleniem naszych wielkich magnatów - m.in. Hieronima Radziejowskiego i Krzysztofa Opalińskiego.
Pisarstwo Przyborowskiego należy do literatury, którą można określić jako historyczno-przygodową. Pod pseudonimem Zygmunta Lucjana Sulimy wydał „Pamiętnik powstańca z 1863 roku" oraz „Wspomnienia ułana z 1863 roku". Pisał także wielotomowe dzieła historyczne na ten temat. Na Kielecczyźnie umieszczał także akcję swoich utworów literackich.
Zmarł w 1913 r. w Radomiu.
