Z Orderem Uśmiechu
Edmund Niziurski, polski prozaik, publicysta, scenarzysta i dramaturg, a także socjolog i prawnik. Urodził się 10 lipca 1925 roku w stolicy województwa świętokrzyskiego. Uczęszczał do Gimnazjum im. J. Śniadeckiego, jednak jego naukę przerwała wojna. Całą rodziną zostali ewakuowani na Węgry. Tam w dalszym ciągu kontynuował naukę w gimnazjum polskim dla uchodźców.
Po powrocie do Polski i do Świętokrzyskiego w 1940 roku, Niziurski rozpoczął pracę jako robotnik w Hucie Ludwików i praktykant rolny w majątku Jeleniec pod Ostrowcem Świętokrzyskim. Uczył się także na tajnych kompletach w Ostrowcu, by 1943 r. zdać egzamin maturalny i rozpocząć eksternistyczne studia prawnicze na tajnych kompletach w Jeleńcu. Po zakończeniu wojny kontynuował studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiował w tym samym czasie dziennikarstwo w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Krakowie i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Mieszkał i pracował w Katowicach i Kielcach, a od 1952 roku. w Warszawie.
Jako pisarz debiutował w 1944 roku w wydawanym przez Armię Krajową „Biuletynie Informacyjnym”. Po wojnie współpracował z czasopismami "Płomyk", "Świat Młodych”, „Wieś”, na którego łamach debiutował jako krytyk literacki. Współpracował z radiowymi programami dziecięcymi. Spod pióra Edmunda Niziurskiego wyszło sporo genialnych książek dla dzieci i młodzieży. Wystarczy wspomnieć o takich ponadczasowych tytułach, jak: „Księga Urwisów”, „Siódme wtajemniczenie”, „Osobliwe przypadki Cymeona Maksymalnego”, „Szkolny lud”, „Okulla i ja”. W „Sposobie na Alcybiadesa” realistycznie opisuje nauczycieli wraz z ich wadami i zaletami oraz określoną pozycją w szkole w taki sposób: „Cóż bowiem wart był gog, którego się nie bano, na którego lekcji, jak wieść głosiła, grywano w makao i pokera lub odpisywano od kolegów inne "ważniejsze lekcje"? Cóż jest wart gog, który nie podnosi nigdy głosu i nie usuwa z klasy?".
Oprócz literatury młodzieżowej Niziurski publikował powieści o tematyce wiejskiej ("Gorące dni", 1951 r.), społeczno-obyczajowe (np. "Salon wytrzeźwień", 1964 r.) i sensacyjne (np. "Przystań Eskulapa", 1958 r.). Pisze żywo i barwnie z charakterystycznym humorem, jego twórczość skłania także do refleksji. Kilka powieści Nizurskiego było przenoszonych na ekran telewizyjny i kinowy. Najbardziej chyba znana jest ekranizacja „Sposobu na Alcybiadesa”. Co ciekawe, na podstawie powieści „Niewiarygodne przygody Marka Piegusa” powstał serial telewizyjny pod takim samym tytułem, dziś uważany za kultowy. Jego utwory były również przekładane na wiele języków, w tym chiński.
W 1974 r. otrzymał Nagrodę Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za twórczość radiową dla dzieci i młodzieży, a w 1975 r. dzieci obdarowały go Orderem Uśmiechu.
